Bertolt Brecht bir eserinde karakterine kentler dar görüşlerde dardı dedirtir. Kentlerin darlığıyla görüşlerin darlığı fikrine katılmıyorum. Ancak şöyle diyebiliriz sanırım.

Kentler yavaş işler ve insanlarda yavaştı. Eşimin Adana lı olması ve Istanbul da yaşamak fikrine olumlu bakmadığı için sen gelmiyorsan o zaman ben geliyorum dedim ve Adana ya gelip yerleştim. Istanbul gibi hayatın dokuz sekizlik bir ritm ile attığı kentten buraya yerleşmek başlangıçta ben de ritm bozukluğuna neden olsa da yaklaşık bir buçuk yıldır bu duruma alışmaya çalıştım.

Bir iletişim hocasının dediği gibi gittiğiniz kente uyum sağlamalısınız. Ben 2 emek ödülü olan 35 yılı aşkın süredir bir sahne emekcisiyim. Oyuncu Eğitmen ve yönetmen.

Adana ya kültür sanat alanında nasıl bir katkım olabilir diye çeşitli kurum ve insanlarla görüştüm. Ancak gördüğüm ve saptadığım insanların bahane üretmesi oldu. Salgın döneminden öncede böyleydi. Salgın iyice bahaneleri pekiştirdi.

Bir kaç ay önce gittiğim bir kamu kuruluşunda müdür kantinde kahvaltı yapan çalışanlara arkadaşlar sizi anlamıyorum hiç mi bu kurumda sabah yapılacak bir iş yok saat 10 oldu siz burda kahvaltı yapıyorsunuz sözüne tanık oldum.

Müdür Ankara dan gelmiş. Salgını en çok vuran kesimlerden ve mesleğim olan tiyatro ile ilgili bir salon talebinde bulunduk en son. Sadece 5 kişiyle yaklaşık 2 ay sürecek bir etkinlik. Yine bahaneler başladı Ihsan bey pandemi dönemindeyiz. Salonları açamıyoruz.

Bakin ben pandemi koşullarını yerine getireceğine dair söz veriyorum. Bu salonlar boş. Ayrıca kamu kuruluşlarında bankalarda o kadar insan saatlerce çalışıyor. Ben sadece haftanın bir günü 1.5 saat istiyorum. Mazeretler bitmiyor.

En son bir belediyeye verdim dilekçe cevabı bekliyorum. Büyük ihtimal olumsuz olacak. Pek çözüm odaklı da davranmıyorlar açıkçası. Ne dersiniz kentler sıcak ve yavaş görüşler ve işler de öyle mi…