Alemlerin ve canlıların sahibi ruhundan üflemişti.
Yeryüzünün en değerli varlığıydı İnsan. Ona zülmetmek Ruhundan üfleyeni gündeminde tutmamak ve O’na inanmamaktı.
Aslında O’na inanmamakta değil, kendine yazık etmekti. Çünkü insan yaptıklarını görecek ve zülmedeni zülum bulacaktı.

İnsanoğlu en olmayacak şeyi yaptı. Birbirine kıydı; Allah’ın yeryüzünde en kutsal emanetine zülum etti.
Belki bunu yapmalıydı çünkü insanlık kötü örnek Kabil’in çocuklarıydı, iyi insan Habil çocuk sahibi olmadan öldürülmüştü.

Bir can hangi emanetten geliyorsa yapılanlar cana değil, ona yapılmıştır. Hangi emeğin verimi ise yapılanlar o emeğe yapılmıştır.

Emanete riayet ve emeğe saygı Allah’a saygı ile iman ve şüphesiz inançtır. Lakin genelde insanlık özelde bu coğrafya emeği sömüren ve emanete ihanetlerin en yoğun bölgesidir.

Emek demek Allah demek, Allah demek emek demektir. Emanet o emeğin canı, ekmeği, suyu, alın teri, hukuku, sevgisi, ihtiyacı, özgürlügü, adaleti ve bir canın tüm hayatıdır.

Eğer Allah adına emanet ve emekte Allah hakkı gözetiliyorsa Allah inancı orda vardır bilakis sakat veya yoktur.

Allah insanlıktan, Allah adına insanı yaşatın diye isterken insanlar Allah adına insan öldürür veya yazık ederler. Ve tüm din tarihleri bu anlayışı bilerek anlamak istemediği için karanlıktır…

Hz. Hüseyin’e ve haksız yere canlara kıyanlar bu coğrafyada hep olmuştur. Hüseyin ve haksız yere canlarına kastedilenler kardeş ve çağdaştırlar, onlara kastedenler de aynı soy(suzluğ)un devamıdırlar.

Hüseyinler kaybederek kazandı, kastedenler kazanarak kaybettiler.

Hüseyinler hakkın şehididirler, ötekiler su-i zan’ın, kuruntuların şahidi. Hüseyinler ölse de yasıyor, zamanının, gönüllerin ve sevginin şehidi olarak; ötekiler yaşasa da ölüdürler.